Zasady siewu pszenicy ozimej według szkoły niemieckiej

Pszenica ozima jest zbożem o najbardziej elastycznych wymaganiach dotyczących czasu zasiewu. Mimo, że roślina dobrze rozwija się w niekorzystnych warunkach, należy zapewnić jej optymalne warunki rozwoju.

Po przedplonie z  kukurydzy zaleca się stosowanie pługa,  ze względu na możliwość infekcji grzybami z gatunku fuzarium.

Siew ziarna należy wykonywać na głębokości 2 do 3 centymetrów. Zbyt głęboki siew może spowodować, że rośliny będą słabsze.

Pszenica ozima: czas i gęstość siewu

Pszenicę ozimą można siać, zależnie od lokalizacji, od końca września do końca października. W przypadku zasiewu zbyt wczesnego, wzrasta ryzyko choroby. W przypadku zasiewu zbyt późnego, zbyt krótki może okazać się czas krzewienia. Można temu przeciwdziałać stosując odpowiedni dobór gatunków oraz ewentualnie wyższą gęstość siewu.  Pszenica zimuje najlepiej w fazie od 3 do 5 liści.

Przy optymalnym terminie siewu i dobrym podłożu można zasiać od 250 do 320 ziaren/m². Im gorsze są warunki glebowe, a siew późniejszy, tym większa zalecana gęstość na metr kwadratowy. Przy późnym zasiewie powinna ona wynosić 350-420 ziaren/m². Gdyby siew pszenicy miał nastąpić po późnym zbiorze kukurydzy lub buraka cukrowego, wówczas należy stosować gatunki odmian późnych.

Pszenica ozima jest prawdopodobnie najbardziej rozpoznanym płodem rolnym, jeśli chodzi o regionalną przydatność do uprawy. Przy wyborze odmiany należy zatem kierować się zaleceniami dla danej lokalizacji.

Wymagania stanowiskowe dla pszenicy ozimej

Najbardziej odpowiednie są gleby o zbilansowanej zawartości wody i powietrza oraz wysokiej dodatkowej przyswajalności w składniki odżywcze.

Najlepszym przedplonem będzie uprawa roślin strączkowych, rzepaku i roślin okopowych.

Średnio nadają się wieloletnie uprawy roślin na paszę czy kukurydzy na kiszonkę.

W związku z ryzykiem związanym z zależnymi od płodozmianu szkodnikami, najgorszą alternatywą przedplonu są zboża ozime.

Źródło: agrarheute.com