USD -
3.8249
EUR -
4.2693
GBP -
5.0728
DKK -
0.5723
Wieś, jakże inna od struktury, architektury i kultury miasta. Pozbawiona smrodu spalin, hałasu, tłoku i ulic pełnych sfrustrowanych ludzi, spieszących się nie wiadomo dokąd. Wieś - piękne, malownicze pola, błękit nieba nieprzykryty smogiem. Czyste, zadbane podwórka z mnóstwem kolorowych, uśmiechających się do przechodniów kwiatów oraz życzliwi ludzie, mówiący sobie "dzień dobry" i zatrzymujący na chwilę, żeby zamienić ze sobą kilka miłych słów. Nikt nie jest anonimowy, życie toczy się w poczuciu wspólnoty. Sielskie widoki, malownicze drogi, śpiew ptaków, które rzadko słychać w mieście.
Do tego maszyny rolnicze, zupełnie nie do rozróżnienia przez przeciętnych mieszczuchów. Może czasem trochę hałasują, czuć też charakterystyczny zapach zwierząt, obornika na polu czy pył przy żniwach, jest też większa ilość natrętnych much. Są to rzeczy kojarzące się niektórym z polską wsią. Jednak dla mnie polska wieś to nie tylko wymienione obrazy. Polska wieś i jej mieszkańcy to ostoja pewnych niezmiernie rzadkich w dzisiejszych czasach wartości i tradycji. To niesamowita jedność, zwykła ludzka uczciwość, ciężka praca i wiara w wyższe wartości. Jako mieszkanka miasta przyglądam się polskiej wsi z dużym sentymentem, wręcz tęsknotą. Może nieco idealizuję, ale mam głębokie przekonanie co do swoich spostrzeżeń i kontrastów z mieszkańcami miast. A jakie to kontrasty i na czym polega potęga i niesamowite wartości ludzi zamieszkujących wsie i miasteczka? Już tłumaczę.
Kuchnia
Jako kobieta widzę świat przez pryzmat kuchni. W wiejskim życiu cenię smak domowych wyrobów rzeźnickich, a zapewniam, że smak kiełbasy „z własnego uboju” jest wielkim rarytasem dla mieszczucha. Tak jak soczysta szuka, nieostrzyknięta tonami wody i nie wiadomo czego, a pachnąca świeżym dymem. Nie wspomnę o świeżych jajkach, „prawdziwych” ziemniakach, tak innych w smaku niż te z marketu, jak również owocach i warzywach. Ktoś, kto ma ogródek pod domem, nawet nie wie jak cenna jest możliwość doniesienia w ciągu chwili natki pietruszki do zupy czy pomidorów na sałatkę. Lecz to nie wszystko. Pomijając sprawy tradycji, głęboko zakorzenionych na wsi, potraw regionalnych, jest coś ponad wszystko. Mianowicie to, że w każdym domu jest kuchnia. Kuchnia prawdziwa, używana i tętniąca życiem oraz pełna wspaniałych zapachów. Centrum spotkań i serce każdego domu. W mieście nie ma czasu na gotowanie. Ludzie się spieszą, a panie wybierają kosmetyczkę, a nie „gary”. Każdy wyskakuje na lunch podczas pracy. W locie zjada jakiegoś fast-fooda, czasem coś lepszego, czyli zamawia tzw. obiad domowy, bo dom nie jest rodziną siedzącą przy wspólnym stole i rozmawiającą o tym jak kto spędził przedpołudnie, co słychać u dzieci w szkole, jak rośnie na polu. Dom mieszczucha to często sterylna kuchnia-atrapa. Owszem, wyposażona w drogie sprzęty z reklamy, ale stojące jak w muzeum. Kuchnia to pomieszczenie i nic więcej. Pusty kawałek mieszkania na kredyt czy wynajętego, jak to bywa u młodych ludzi.
W mieście rzadko kto pokusi się o upieczenie czegoś słodkiego, a przecież niedzielne ciasto to miła część weekendu każdej rodziny rolnika. Pani domu mimo tego, że strudzona przyrządzaniem niedzielnego, trochę lepszego niż na co dzień obiadu i pozostałymi obowiązkami, z entuzjazmem próbuje kolejnego przepisu na domowe słodkości. To, co dla niektórych wydaje się normą, zwykłą częścią codziennego życia, naprawdę jest bezcenne. Nie trzeba pytać ludzi pracujących w korporacjach, żeby usłyszeć o czym marzą. Marzą właśnie o domowym obiedzie i pysznym domowym deserze.
Jedność
Jedność rolników zaskakuje. Jest wielką siłą. Pokazali ją jednocząc się i uczestnicząc w niedawnych protestach, gdzie odważnie wyjechali ciągnikami i walczyli o prawa do godnego życia. Pokazali całej Polsce swoją determinację i odwagę. Lecz spektakularne protesty to tylko skrawek codziennego, zjednoczonego życia mieszkańców wsi.
Zadziwiająca jest wzajemna życzliwość gospodarzy, którzy np. chętnie użyczą sobie sprzętu czy służą wszelką pomocą. To nieocenione móc na nią liczyć w najbliższym otoczeniu. W mieście trudno oczekiwać życzliwości czy bezinteresownej pomocy. Do tego przeważnie jest się anonimowym człowiekiem bez twarzy w tłumie ludzi w środku pustyni blokowisk.
Według moich obserwacji rolnicy są grupą osób, które nawzajem cieszą się swoimi sukcesami. Owszem, każdy zainteresuje się plonem i nowym ciągnikiem sąsiada, ale raczej pogratuluje mu i doceni ciężką pracę. W mieście, na widok nowego samochodu sąsiada, prędzej przejedzie się mu po lśniącej karoserii kluczykiem od własnego kilkunastolatka, niż pogratuluje.
Rodzina
„Rodzina jest najważniejsza”- powiedział mi jeden z rolników. W mieście rzadko to słyszę. Wszyscy są zajęci czymś innym. Pracą, karierą, zabawą, etc. Mało kto ceni sobie tę podstawową wartość. Ze względu na rozbicia rodzin, dzieci nie Świętują Dnia Matki i Dnia Ojca, jest Dzień Rodzica, bo nie wiadomo u kogo aktualnie będzie dziecko.
Życie w wielopokoleniowej rodzinie ma wiele zalet, a o takie ciężko, mając ciasne mieszkanie i rodziców daleko, co w życiu „ludzi miast” jest standardem. Doskwiera brak dziadków opowiadających historie rodzinne i babci, która ugotuje obiad. Nie ma kto zaprowadzić dzieci do szkoły i przedszkola, a lekka choroba dziecka staje się dramatem, bo nie ma go z kim zostawić. Agencje opiekunek dla dzieci rozkwitły jak wiosenna łąka, a w epoce COVID-19, muszą często wymieniać telefony, zużyte od ilości odebranych połączeń.
Babcia i dziadek to ciepło, miłość, których nie zastąpi najlepsze PlayStation czy skuter. Dziecko mające szczęście wychowywać się w rodzinie wielopokoleniowej dostaje pokłady miłości na całe życie, a także lekcje szacunku i troski. To wartości bezcenne, a na wsi możliwe i częste. Nawet jeśli dziadkowie nie mieszkają z wnukami, to dzieci mają ich za płotem czy w jednej miejscowości. Mogą spędzać z nimi czas po lekcjach i błogo oddać się rozpieszczaniu, którego nie zastąpi „ciocia” wynajęta z agencji opiekunek.
